ฮาน่า โรงเรียนเจ้าหญิง4

"ช่วยหน่อยนะ ริลันซัง><" ริกะหลับตาปี๋ "ช่วยไรหรอ" "ก็ ทารุจิ เค้า...." "หา??ทารุจิ ชื่อผู้ชาย?" "จ้ะ เป็นผู้ชายคนเดียวใน รร. เจ้าหญิง เป็นลูกผู้อำนวยการที่นี่" "ทารุจิคุงเค้าทำไมเหรอ" "เค้าบอกว่าให้เอาเด็กใหม่มาเข้าชมรมของเค้าให้ได้อะจ้ะ" "ฉันเหรอ" "ป่าวๆ ทุกคนที่เป็นเด็กใหม่เลยจ้ะ" "ทำไมเด็กเก่าไม่ต้อง" ฉันถามงงๆ "ก็ไม่อยากพูดหรอก!คนเก่าๆที่รู้จักทารุจิคุงดี หาว่าทารุจิคุงต๊อง!เป็นกะเทย!เลยไม่ชอบยุ่งด้วย ทารุจิคุงเลยจะสร้างประวัติตัวเค้าใหม่ ชมรมนั่นก็ไม่มีไรมากจ้ะ ไปรับฟังคำพูดทารุจิคุงเค้าหน่อยแค่นั้น" "ทารุจิคุง....คงไม่ชอบสินะ ที่โดนทุกคนล้อ" "ไปพบเค้าดีกว่าน้ะจ้ะ ริลัน" "จ้า แน่นอน" ฉันรับคำพูดของริกะ เดินตรงเด่ไปที่ห้องทาคุจิคุง เมื่อเปิดประตูไป ก็เจอชายหนุ่มท่าทางลุ่มล่าม นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ปูผ้านวม ขาของเขานั่งไกว่ห้างไม่สนใจใคร "เธอ ริลัน โชกุเมนเดล ใช่มั้ย" เสียงหนักดังขึ้นยาว "คะค ....ค่า" ฉันฝืนยิ้ม เด็กใหม่คนอื่นๆนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นอุบปากเงียบกริบ รับฟังทาคุจิคุงจนจบ- - "ไงบ้างจ๊ะ" ริกะที่คอยอยู่หน้าประตูพูด "น่าเบื่อจัง" "นั่นสิจ้ะ ตอนฉันเป็นเด็กใหม่ ฉันก็ต้องรับใจฟัง" "แต่ทาคุจิ คุงเค้าหลับตาพูดและบางคำก็ติดอ่างด้วย น่าเบื่อเสียจริง"


"งั้นคราวหน้าถ้ามีเด็กใหม่มาเราโดดเรื่องนี้ไปเลยดีมั้ย" "ดีจ้ะ!ริลัน"


สงสัยว่าคราวหน้าคงไม่มีใครมาหาทารุจิคุงแล้วละ ฮิๆ

โจได ยอดมนุษย์แห่งการประดิษฐ์ตอน2

"
"ลิด้า" "คะมิสเตอร์บ๊อบ" "พาโจไดไปยังห้องนั้นซิ" "ห้องนั้นคืออะไรหรอ มิสเตอร์บ๊อบ ลิด้า" "เดี๋ยวก็รู้เองจ้ะ^^"
"ลิด้า ชั้นหมายถึงห้องนั้นที่อยู่ขวานะ ไม่ใช่ห้องนั้นที่อยู่ด้านซ้าย" "รับแซ่บเอ้ยทราบค่า" "ห้องนั้น ที่อยู่ด้านขวา??" "จ้ะ โจไดตามชั้นมานะ" "ครับ" .....................




ภาค2 ตอน:ห้องนั้นที่อยู่ด้านขวา

"นี่เหรอลิด้า" "อืมจ้า เข้าไปเลยๆ" "ห้องอะไรอ่ะ" "ทั้ง2ห้องเนี้ย เจ้าของเป็นคนที่ชื่อว่า ปุ๊ ใช่ม๊า!~~~ปุ๊ก็มีลูกแฝด2คน ทั้งคู่ชื่อว่านั้น!~ วันนึงปุ๊ตายจากไป ได้มอบทรัพย์สินให้นั้นกับนั้น อยู่ทางซ้าย อยุห้องนึง ทางขวาอีกห้องนึง เลยเรียกว่าห้องนั้นทางซ้ายกับห้องนั้นทางด้านขวาจ้ะ" "นี่ก็เป็นห้องของคุณนั้นขวานี่นา" "เมื่อก่อนก็ใช่จ้ะ แต่นั้นขวาตายไปแล้วตอนนี้ก็เหลือแต่นั้นซ้ายจ้ะ" "แล้วเมื่อก่อนคุณปุ๊มีห้องรึเปล่า" "มีจ้ะ ห้องของนั้นกับนั้นไง" "อ๋อ เข้าใจแล้ว ขอบใจที่บอกด้วย แต่พาฉันมาทำไม" "แหะๆ ก็ให้ห้องพักแค่นั้นอ่ะจ๊า" "หรอ!ใจจ้า แต่ชั้นกลัวผีนั้นกับผีคุณปุ๊อ้ะ" "นี่มันโลกแห่งการ์ตูนนะจ๊ะ- -" "แสดงว่าไม่มีผีชิมิ" "ถูกต้องจ๊า ตามสบุยเอ้ยสบายเลยนะ" "ขอบใจนะ ลิด้าจัง ฝากขอบคุณมิสเตอร์บ๊อบด้วย" "ได้จ๊า"

โจได ยอดมนุษย์แห่งการประดิษฐ์ตอนแรก

เรื่องย่อ:โจไดผู้มีฝีมือในด้านการประดิษฐ์ได้ทำการสร้างเครื่องที่ใช้ดัดแปลงตัวเองให้ไปอยู่ในโลกของการ์ตูนซึ่งตัวเองก็จะกลับกลายไปเป็นตัวการ์ตูนไปด้วย เมื่อทำสำเร็จยังไม่ทันทำเครื่องแก้ทำให้ตัวเองกลับเป็นคน โจไดไม่รู้ว่ารีบร้อนอะไรจึงทดลองใช้ทันที ทำให้เขาไปอยู่ในโลกแห่งการ์ตูน......
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย" พอโจไดลืมตาขึ้นก็ถึงกับอึ้ง แต่ว่าแม้สิ่งประดิษฐ์ของเขาจะสำเร็จลุล่วงแล้วก็ตามแต่เขาไม่สามารถออกจากห้วงการ์ตูนได้ หากไม่มีคนมาประดิษฐ์เครื่องแก้ต่อ "สวัสดี" ลูกแมวตาแป๋วตัวหนึ่งทัก "ทำไมเธอพูดกับฉันได้ละ" "นี่มันใช่โลกแห่งความจริงซะที่ไหนเล่า !!! ฉันชื่อลิด้า เป็นแมวจากการ์ตูนเรื่องแคท ออฟ ดาร์ค จ้ะ" CAT OF DARK เป็นการ์ตูนที่โจไดเคยชื่นชอบ แต่เรื่องนี้มันตกกระป๋องไปแล้วนี่!หลังจากที่ถูก FIGHT FOR VICTORY ทับถมไล่ส่งไป "คิดอย่างนั้นใช่มั้ยละโจได ว่านี่เป็นเพียงการ์ตูนตกกระป๋อง" "อืม" "ก็นี่เป็นห้วงการ์ตูนตกกระป๋องนี่นา" โจไดผิดหวังเป็นอันมากถึงมากที่สุดแม้เขาจะมาติดกับดักที่นี่แต่เขาก็ทำสำเร็จนี่นะ แต่ไหงได้ กลายเป็นห้วงการ์ตูนตกกระป๋อง "ขอโทษนะ ที่ทำให้ผิดหวัง" "ไม่ใช่ความผิดของลิด้าหรอก ฉันไม่เป็นอะไรมาก ฉันไม่ได้อินกับเจ้าเครื่องนี่ขนาดนั้น" "ลองมาดูที่นี่ให้ละเอียดก่อนมั้ยละ ฉันนำทัวร์เอง" "ก็ดี ขอบใจนะลิด้า" "จ้า!~" ลิด้าพาโจไดเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ....ๆๆ......และเรื่อยๆ
"นี่คือ บ๊อบ เป็นครูในเรื่อง มิสเตอร์บ๊อบ จ้ะ" "สวัสดีบ๊อบ" "สวัสดี โจไดใช่มั้ย" "ครับ มิสเตอร์บ๊อบ" "แล้วเธอจะออกจากที่นี่ยังไงหรอ พ่อนักประดิษฐ์" "ครับ แต่เรียกผมโจไดก็ได้ครับ ส่วนเรื่องออกจากที่นี่ผมยังไม่คิดแผนการไว้เลยครับ" "เหรอ" "ครับ"

ติดตามตอนต่อไป

ฮาน่า โรงเรียนเจ้าหญิง3

ในห้องเรียนหรูหราสมชื่อ มีเด็กหญิงใส่ชุดสวยกระโปรงลากยาวเสียจนน่าตกใจเธอชื่อว่าลินลินเป็นเจ้าหญิงจากแดนไกลลิบ ที่รวยมากๆ ลินลินเป็นคนหยิ่งๆไม่ยุ่งกับคนอื่นเลยซักนิด "เธอนั่งข้างๆฉันละกัน" ริกะพูด ฉันพยักหน้ารับหงึกๆพลางมองไปดูที่นั่งที่ว่างเปล่าข้างๆลินลิน "ลินลิน เค้าไม่ยอมให้ใครนั่งด้วยเลยจ้ะ ลินลินเขาเป็นคนที่ไม่ไหวจริงๆอ่ะจ้ะ" ริกะพูดเมื่อเห็นฉันจะลุกไปนั่งข้างๆลินลิน ชื่อเต็มๆของลินๆก็คือ ดาเฟีย ลินลิน "ครูห้องเนี้ย ดุมากๆเลยนะจ้ะ ริลันทำตัวดีดีนะ เดี๋ยวถูกทำโทษเอา" "โห......เอาตั้งแต่วันแรกเลย" "ล้อเล่นจ้ะ" ริกะหัวเราะ "ฉันว่าริลันต้องเป็นเด็กดีแน่ๆเลย~" ริกะเป็นเจ้าหญิงที่สุภาพเรียบร้อยที่สุดเท่าทีจะเคยเห็นมาก่อน แล้วก็ดูสุขุมมากๆเลยล่ะ! "ริลัน เอาสมุดมารยาทเจ้าหญิงมารึเปล่าจ๊ะ" ริกะกระซิบ "ไม่ได้เอามาอ่ะ" "ยะ!แย่แล้วจ้ะ ทำไงดี" "เอ้า !ริกะก็เอามานี่" "แต่ครูดุ มากๆเลยน้ะ!" "น่า~~~ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ดูซิๆ ลินลินก็โดน ฮะๆ!" คาบนั้นฉันโดนทำโทษจนสาสม แต่ก็ดีใจที่ริกะยังเป็นห่วงฉันเสมอและก็ลินลินร้องไห้ด้วยคาบนั้น ท่าทางลินลินดูตลก ทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นซักเท่าไหร่ ขี้แย แล้วก็งี่เง่าตามประสา "ดูสิ!~โทรศัพท์รุ่นที่ชั้นอยากได้นี่นา!~" ริกะทำตาโต "อ๋อรุ่น~~~~~" "ริลันมีหรอ! ว้าว!~" ฉันหยิบโทรศัพท์นั่นขึ้นมา ริกะดูท่าทางยิ้มแทบแก้มปริ วูบนั้นฉันก็เลยเผลอพูดไปว่า "เธอทำเค้กเป็นไหม" "แน่นอนจ้ะ!~ชอบมากๆด้วย" ฉันเลยชักชวนให้เธอเปิดร้านเค้กรายได้ไปซื้อโทรศัพท์รุ่นนั้น ริกะตกลงด้วย~ ฉันรู้สึกเป็นประโยชน์มากๆเลยละ "ดูซิ!~ได้เจ้านี่มาเพราะริลันแท้ๆเชียว ขอบใจนะ" "ฉันก็ดีแต่พูดนั่นแหละ ไม่ได้ช่วยริกะทำเค้กเลย " "แต่ขอบใจริลันมากนะ!"

ฮาน่า โรงเรียนเจ้าหญิง2

"ไหนๆดูซิ ริลันได้หออะไร" "ฮ๊า!" ริลันร้องลั่น "สำหรับคุณริลัน โชกุเมนเดล ยินดีด้วยคุณได้พักอาศัยอยู่หอที่หรูเริ่ด!ที่เหมาะสมกับคุณมากๆ หอฮาน่า" ริลันอ่าน "เยี่ยมไปเลยลูก!~ในที่สุดลูกก็คว้าหอฮาน่ามาได้ แม่ละปลื้มจริงๆ!"คุณแม่เริ่มปริปากชม "หอฮาน่านี่มีอะไรดีเหรอคะแม่" ริลันถามด้วยความงง "ตามที่แม่ดูบัวชัวร์ภายในเว็บ~ก็เป็นหอสำหรับผู้ที่สังคมต้องการยกย่องอะไรประมาณเนี้ยแหละจ้ะ" "มิน่าแม่ถึงภูมิใจนักภูมิใจหนา" "พรุ่งนี้ลูกไปอยู่หอเลยนะจ้ะ" "ชัวร์อยู่แล้ว~" ฉันริลัน โชกุเมนเดล จึงต้องมาอยู่ในหอไฮโซแสบตานี่ไงละ เตียงก็หยั่งกับเมฆแน่ะ!แม่บอกว่าห้ามฉันประพฤติตัวไม่ดีไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงเช่นแคะขี้มูก จ้องหน้าคนอื่นอย่างริษยา เป็นต้นนี่แหละ แคะขี้มูกฉันยังเคยทำเลย ฮือ!กฏข้อที่เคร่งครัดที่สุดคือมารยาทกับห้ามนำขนมมารับประทานในหอเด็ดขาด!อะไรนะ ขนมคือชีวิตของฉันเชียวนะ! ทุกคนในหอฮาน่าก็ดูมารยาทดีมีสกุลทั้งน๊านนนน!"เธอเป็นเด็กใหม่หรือเปล่า"เด็กผู้หญิงผมสลวยสวยงามตาโตสวยถาม "อืม จ้ะ!" "ฉันชื่อริกะน๊า ฉันเป็นเด็กเก่าจ้ะ มีอะไรถามฉันได้นะ" ริกะสะท้อนความเป็นมิตรใส่หน้าฉัน ขอเป็นเพื่อนยังไงดีหว่า ฉันคิดไปพลางๆ "เป็นเพื่อนกันนะ" ริกะพูดแทนโดยที่ฉันยังไม่ได้ปริปาก "คำตอบละ" ริกะถามอย่างตื่นเต้น "ได้เลย!~" "เย้!" ได้เพื่อนแล้ว ดีจริงๆที่เชื่อแม่ มาเข้า รร. นี้ เฮๆดีใจจนพูดไม่ออกเลยนะเนี่ย"เรียกฉันเต็มๆว่าริกะ ยูโกะ " "ฉัน ริลัน โชกุเมนเดล" "จะได้เวลากริ่งเรียน แล้วนิ ไปรอกันที่ห้องเรียนเลยดีมั้ย" "ก็ดีซิ><"


ติดตามนะจ๊ะ!

ฮาน่า โรงเรียนปริ๊นเซส1

"เวลคัมทู ฮาน่า คุณได้เข้ามาเป็นสมาชิกของเราแล้ว คุณริลัน โชกุเมนเดล Rilun chokumendel" ริลันอ่าน "ว้า!~โรงเรียนปริ๊นซ่งปริ๊นเซสอะไรอีกเนี่ย เว็บอะไรของแม่คะ www.hanaladyschool.com เนี่ย!" "ริลัน ลูกต้องเรียนที่ฮาน่าให้ได้นะ " แม่กำมือริลันจนแน่น "ริลันลูก นี่เป็นถึงโรงเรียนเจ้าหญิงเชียวนา มีหอสามหอพัก มีหอมากาเร็ต หอเรนเดล หอคูบา แล้วก็หอที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเลดี้ชั้นA หอฮาน่า ^^ แม่หวังหอเดียวเองแหละจ้ะ!" "หอฮาน่าเหรอคะ ไม่มีวัน!แค่โรงเรียนฮาน่าหนูเซย์โนไปแล้วนะคะ เด็ดขาดๆ" "ไฮโซมากเลยนะริลัน จะได้มี เฟรนต์(เพื่อน) เยอะๆไง" "อ๊า เฟรนต์หนูไม่เคยมีสนิทๆ หนูยอมแล้ว หอฮาน่ามากาเร็ตอะไรเนี่ย คอยดูหนูเหอะ!" แม่ยิ้มขำลูกสาวอย่างมีความสุขเพราะพรุ่งนี้ริลันก็ต้องไปสอบเข้าโรงเรียน แล้วค่อยวัดปรับตัวในห้องเรียนแล้วค่อยพิจารณาหอพัก "ถึงวันประกาศหอแล้วแม่ เค้าให้เข้าwww.hanaladyschool.checkcom.
ติดตามนะจ้ะ

อิเอียน แมวมนต์ซนซ่าห์~~~1

ผมชื่ออิเอียน เป็นแมวสีดำ ตาสีฟ้า อาหารที่ชอบก็คือปลา(เนื้อเยอะๆ) ถึงผมจะธรรมดาแต่เจ้าของผมเป็นถึงพ่อมดแม่มด!ผมเลยได้พลังมนต์ของคุณๆท่านมาบ้าง แม่มดชื่อมิเชล พ่อมดชื่อเจได แต่วันนี้ผมชักจะเบื่อแล้ว มากๆด้วย เคยได้ยินคำว่าหนูทดลองบ้างไหมครับ ผมก็คล้ายๆกับว่าเป็นแมวทดลอง ต้องคอยดื่มยาขมปี๋ๆที่ดื่มแล้วกลายร่างได้ ผมกลายเป็นหมูแน่ะ!ผมรำคาญสุดชีวิตแล้วววววว ผมจะเดินทางอย่างไร้จุดหมาย ทำตัวเท่ห์ๆเหมือนพระเอกมิวสิควิดีโอ ผมอยากมีชีวิตที่อิสระเสรี ไร้เส้นกีดกัน มิเชลกับเจไดต้องอ้ำอึ้งในตัวผมแน่ๆ มิเชลต้องพูดถึงผมทุกคืน เจไดต้องบ่นพร่ำเพรื่อกับผมทุกวัน ผมจะได้มีคุณค่าแบบแมวของพวกปริ๊นเซสไฮโซเสียที ลูน่าเป็นแมวเพื่อนผมเป็นของปริ๊นเซสที่ชื่อว่าแคล์ มันบอกว่าได้กินสเต๊กปลาแซลมอนจนเบื่อหน่าย ผมละอิจฉาจนไม่รู้จะทำอย่างไรดีT^T แต่ข้างถนนนี่ยังดีกว่าห้องทดลองเหม็นๆของมิเชลเลย~มิเชลยังเอาตุ๊กแกใส่ไปในซุปแมลงสาบเลย ผมก็จำใจดื่มลงไป แต่ห้องทดลองของเจไดสะอาดสะอ้านไรฝุ่นผง แต่ผมเข้าไม่ได้เพราะเจไดกลัวว่าขนผมจะร่วงเต็มห้อง ผมเกลียดความรักสะอาดของเจไดที่สุด ตระกูลแมวทดลองของผมก็ต้องทำแบบนี้ผมเป็นรุ่นที่21แล้วน้ะ!เอาละ!มันคงต้องจบลงที่ผมนี่แหละ จริงมั้ย? ฝนตกอีกแล้ว! ผมรีบกระโจนเข้าไปในซุ้ม ซุ้มหนึ่ง ดูเหมือนว่าผู้คนกำลังเฉลิมฉลองอะไรกันอยู่..........
ติดตามนะจ้ะ